Moja codzienność kiedyś...

Wynajmowałam stary dom, w którym nie było bieżącej wody i kanalizacji . Każdy mój dzień wyglądał następująco : Pobudka wcześnie rano i jeszcze przed zaparzeniem kawy brałam rower , wieszałam na niego kilka pustych baniaków i szłam przez pola do pobliskich sąsiadów, by nalać do nich wodę potrzebną na cały dzień życia. Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę z tego ile wody jest potrzebne do tego, by na codzień móc ugotować obiad, posprzątać, zmyć naczynia w miskach , czy podłogi. Kąpałam się wraz z dziećmi w misce. Często w tej samej wodzie, bo wieczorem brakło mi już wody na to, by każdy z nas umył się w osobnej wodzie. Wiosna i latem te pola były pokryte wiecznie błotem, więc ubierałam długie kalosze i naprawdę przeprawa była bardzo ciężka. Zimą zdarzało się, że najpierw musiałam odkopywać się z zasp śnieżnych. W tamtych czasach zimy były naprawdę srogie. Następnie musiałam porąbać sobie troszkę drewna i rozpalałam ogień w kilku piecach kaflowych. Dopiero wtedy zostawiałam dzieci z opiekunką ( ciagle inną, bo nikt nie chciał przebywać w tych warunkach całe dnie i na stałe ) i wybierałam się do pracy .

Do najbliższego przystanku autobusowego miałam 6 km , więc tez nie było lekko. chodziłam pieszo. Pracowałam wówczas jako barmanka/kelnerka w klubie z dyskoteką, tak więc jak to w gastronomii bywa ,,Pracowałam do ostatniego klienta'' . Nie narzekałam. Naprawdę lubiłam swoją pracę. Była dla mnie odskocznią od tego co mnie czeka w domu, w którym czułam się bardzo samotnie i bezradnie. Kochałam bezpośredni kontakt z klientami i pamietam do dziś, że ludzie bardzo mnie zachwalali. Mówili, że jestem najbardziej uśmiechniętą kelnerka i podziwiali mój entuzjazm. Nikt nie wiedział z jakimi problemami się borykam, a ja nigdy o tym nie mówiłam, bo wstydziłam się wspominać chociażby o tym, że nie mam w domu normalnego WC. Udawałam też, że wciąż jestem zajęta i mam męża, bo bardzo bałam się kolejnego związku i tego przykrego zawodu sercowego.